من الان باید بشینم سر درسم ولی فکرم 100 جای دیگه است.همیشه هم اینطوری ام.
از داشته هام و لحظه هام لذت نمی برم و همش دارم به چیزهای دیگه فک میکنم اما دیگه بسه.
میخوام خودمو قبول داشته باشم و امیدوار باشم و لذت ببرم و از خدا بخوام بهترین ها برام اتفاق بیفته.
همش این چند روز دارم به این قضیه فکر میکنم که آدم چطور میتونه بهترین باشه.
اون روز توباشگاه سر کلاس داشتم به 2 نفر 30 تا حرکت میدادم واسه عضلات پشتشون.یه لحظه برگشتم نگاشون کردم دیدم چقدر خوب شد گفتم این حرکت برن چون پشتشون هم کمی غوز داشت هم زیادی چربی.
یکم دقیق تر نگاه کردم دیدم کار 30 تا حرکت نیست.حالا ها حالاها باید برن.واقعا چقد باید برن؟چند ماه؟
کار نشد نداره ها.بالاخره درست میشه.مطمعنم.من از اون دسته مربیام که اصلا به ژنتیک و سن اعتقاد ندارم و مطمعنم که با ورزش و تغذیه همه چیز میشه.مطمعنم اگه برنامه ریزی کنن میتونن اون چربی ها رو بریزنُ عضله رو سفت و زیبا کنن و واقعا بدنشون جون بگیره و زیبا شه.
به نظرم زندگی همینه.همه چیز همینه.همه کارا همه آرزوها.همش مثل ایرادای بدنمونه که با ورزش میتونیم به تناسب برسونیم و از بین ببریم.
اخلاقای بد زشتی ها ناراحتی ها عدم موفقیت ها بی پولی ها همش با برنامه ریزی وتمرین کم کم ترمیم میشه.کم کم درست میشه و عالی میشه.زیبا میشه و جلو میزنی از بهترین ها حتی.
بعد همه چیزا .درس زندگی کار پول اخلاق.
هرچیو دوس داری.از هر چی خوشت میاد فقط شروع کن برنامه ریزی کن و تلاش کن فکر کن یه بدن زشته که باید خوشگل شه و شکل بگیره.
خصوصیات اخلاقی از همش هم مهم تره.