سلام مامان جون
گفتم چند کلمه برات بنویسم شاید تو قد من کله خر نباشی و نخوای خودت به همه چی برسی.
اول اینکه نظم اسمش قشنگ نیست اما در عمل بسیار هم خوبه.برات جا باز میکنه چه فیزیکی چه منتالی.
یعنی لباساتو منظم و ارگانایز شده بچین.
لباسایی که خیلی مخصوص جای خاصی ان و نمیشه هرجایی پوشید رو جدا بزار.
کاراتو تقسیم بندی کن و بدون وسواس همه چیز رو مکتوب کن.
کلا اینکه بدونی میخوای چیکار کنی و دنبال چیزی نگردی تو کارای روتینت خیلی جلو میندازتت.
روزای اولی که باهم آشنا شدیم 27 سالش بود و هی میگفت میبینی 30 سالم شده و تو این مملکت هیچی به هیچی.
از خطایی که تو این 3 سال داره روی صورتش میفته مثل چشماش که برای من همیشه جذاب ترین بوده خوشم میاد.
طرز تفکر و تلاشش برای زندگی و اعتماد به نفسش منو گرفت.
این روزا تازه 30 سالش شده و هنوز داره میگه میبینی خونه 40 متری شده 3 میلیارد ما تو این مملکت آینده نداریم.
بدیش اینه که تو 30 سالگی هم آروم نمیگیره و هنوز تفریحش با آدمای مختلف بودنه که برای من خیلی دردناکه و به نظرم دیگه داره به پوچی میره و باعث شد یه روزی تمام عشق و حسم رو بریزم توی کوله ام و با اشکی که هربار یادش میفتم سرازیر شه برم .
اما اگر از میزان مهربونی دلش بخوام بگم که تا اخر دنیا زمان لازم دارم.
این روزها که آرزوهای بچگیم داره محقق میشه و مرهم درد روزای درناک یکی دو سال گذشته ام میشه.میخوام بدونی از جایی که تو تغییر کنی،خیلی چیزا تغییر میکنه.
عزیز مامان اگه بدونی من تو این 2-3 سال گدشته چه گندی تو زندگیم زدم یا حسلبی از وجودم شرمنده میشی یا اگه خیلی باشعور باشی به احساسات عاشقانه و صداقت و میلم به تجربه افتخار میکنی.
من مورد سواستفاده قرار گرفتم.در حقم بی انصافی شد.
نمیدونم خنگ بودم و بچه بازی دراوردم یا چی.
ولی باورت میشه بعد از 3 سال جدیدا فهمیدم چی شده.
من تازه فهمیدم مدل اون رابطه چی بوده....
ولی میدونی چقدر اذیت شدم تا بفهمم.چقدر عذاب وجدان،احساس تنهایی و رها شدگی و بی ارزشی.
من میزارم تو تجربه کنی،زندگی کنی،بهت قول میدم.
محدودیتی برای خودت و آرزوهات در نظر نمیگیرم و بهت حس ارزشمندی میدم.
در عین حال مراقبتم و ازت حمایت میکنم.
ولی هیچ انسانی کامل نیست و یه سری جاهاشو خودت باید بری.