این چند وقته بد نگذروندم خدا رو شکر.همش با دوستام بودم.با دوستام سفر رفتم.کارای مورد علاقم رو کردم.یکم جای خالی حس میکنم.اما امشب تصمیم خودم رو گرفتم.این حکمت خدا بوده که وقتی همه چیز داشت درست پیش میرفت و انگار که همه چیز سرجای خودش بود یوهو نشه که بشه.یا اتفاق خوب به سقف گناهام برخورد کرد،یا واقعا هنوز آماده و لایق اتفاق به اون خوبی نبودم و یا هرچی.خلاصه که بی خیال اون قضیه میشم و میرم جلو اگه نشد اگه یه کمبودی هست.خواست خدا بوده حتما اما من یه انسانم و خیلی مونده تا از خواست خدا سر در بیارم.
نمیخوام هیچ وقت تسلیم شم.هیچ وقت نا امید نمیشم.
توی اینستاگرام یه کسی رو فالو میکنم به اسم مونا کاکاوند که یه ورزشکار علمی و درست حسابیه.امروز یه لایوی گذاشته بود که منو خیلی تحت تاثیر گذاشت...از تلاش هاش و زمین خوردن هاش و بلند شدنا و همه اینا گفت و خودشم گریه کرد.
خدا خیلی بزرگه.خدا خیلی همیشه با من مهربون بوده،خیلی اتفاقای خوب واسم پیش اورده که خودم توش هیچ نقشی نداشتم و اگه دست خودم بود هیچ اتفاقی نمی افتاد.مطمئنم بعد از اینم منو میبینه و صدامو میشنوه چون خدا صدای هر کسی که صداش کنه رو میشنوه.
- ۹۶/۰۳/۲۰